سرباز بی سلاح

بعد از مدت ها تونستم در مورد درد ناتوانی ام، توصیفی کنم که حالم را بتواند منتقل کند. این توصیف ظاهر نوشتارش شبیه شعرگونه هاست، اما بدیهتاً حتی شبیه شعر هم نیست. صرفا ساخت فضایی است که درد ناتوانی را منتقل کند. شاید تیتر مناسب این متن، «چشم ها را باید بست» است، اما همان سرباز بی سلاح را گذاشتم تا مبادا امر به منکر کرده باشم (هاها): سربازی بی سلاح، پشت دیوار، شاهد کودکانی زیر تیر باران. نه تسلیم هست و نه رودررو به جنگی استوار. منبع