نازک آرای تن ساق گلی.

چه چیز این گونه مرا رها و در عین حال تهی کرده؟ برمیگردد به 20 دی 98. آن وقت که بعد از آن تلاش کردم، جان بگیرم، به خود آیم و باز خود را بازشناسم، اما نشد. هرگاه آدمی از ضعف خود می گوید، میگویند که وی اعتماد به نفس ندارد. این عدم اعتماد به نفس نیست. آگاهی به خود است. نه تاب رفتن و نه نای ماندن. برنامه ام برای آینده چیست؟ مهم نیست. این تغییر پنج ماه اخیر است. دیگر نگران آینده نیستم. اگر هزار کلام بنویسم و تو هیچ نخوانی و ندانی، هیچ چیز نوشته نشده است. منبع